ŞEKER PORTAKALI

Brezilya’lı Yazar, kendi çocukluğunu kaleme almış.

Sevimli, haylaz, minik Zeze, hissettiklerin içime ilmek ilmek işlendi çocuk…

Aslında haylazlığı şefkate susamışlığından ileri geliyor. İlgi ve sevgi gördüğü kişilere karşı son derece uysal bir çocuktur zira. Dayak ve hakarete maruz kalınca ortaya çıkıyor içindeki küçük şeytan. Akla gelmedik muziplikler ve kötü şakalar yapıyor. Ta ki Mangaratiba gelip Portuga’sını elinden alana dek…

(Evde hakettiği muameleyi göremeyen çocuklarımız, yazık ki huzuru dışarda arıyor. Ve her çocuk bu konuda  Zeze kadar şanslı olmayabiliyor.)

Puanlama: 5/5

ARKA KAPAK: 

“Ne güzel bir şeker portakalı fidanıymış bu! Hem bak, dikeni de yok. Pek de kişilik sahibiymiş, şeker portakalı olduğu ta uzaktan belli. Ben senin boyunda olsaydım başka şey istemezdim.”

”Ama ben büyük bir ağaç istiyordum.”

”İyi düşün, Zeze. Henüz gencecik bir fidan bu. Bir gün koca bir ağaca dönüşecek. Seninle beraber büyüyecek. İki kardeş gibi anlaşacaksınız. Dalını gördün mü? Bir tanecik dalı olsa da sanki özellikle senin binmen için hazırlanmış bir ata benziyor.”

Brezilya edebiyatının klasiklerinden Şeker Portakalı, Jose Mauro de Vasconcelos’un başyapıtı kabul edilir. Yetişkinler dünyasının sınırlamalarına hayal gücüyle meydan okuyan Zeze’nin yoksulluk, acı ve ümit dolu hikayesi yazarın çocukluğundan derin izler taşır.

Beş yaşındaki Zeze hemen her şeyi tek başına öğrenir: sadece bilye oynamayı ve arabalara asılmayı değil, okumayı ve sokak şarkıcılarının ezgilerini de. En yakın sırdaşıysa, anlattıklarına kulak veren ve Minguinho adını verdiği bir şeker portakalı fidanıdır…

YAZAR: JOSE MAURO DE VASCONCELOS

SAYFA: 183